Gizem Özgür'ün Kaleminden
Mersinli genç konuk yazarımız Gizem Özgür'ün kaleme aldığı yazı.
@mersinhaber 'i takip et
Aslında bizim "Hayat" olarak adlandırdığımız yer hiç de adil bir yer değil.
Çünkü bizlerin elinden sahip olduğumuz mutluluğu alıp çaresiz bir şekilde ortada bırakabiliyor. Mesela; tüm sevdiklerinizin yanınızda olduğunu düşünün. Çok mutlusunuz, tek bir gülüşünüz bütün her şeye meydan okuyor. Sonra bir anda bir şeyler oluyor ve daha az önce güldüğünüz yer yasa bürünüyor. Oysa çok mutluydunuz az önce fakat şimdi içinizden konuşmak bile gelmiyor belki. İşte hayat da tam böyle nerede mutlu bir insan varsa gelip onun elinden mutluluğunu alır ve çaresizce ortada bırakır. Öyle çaresiz bir duruma düşersin ki; nerede ne yapacağını bilemezsin. Nereden bakarsan bak işin içinden çıkamazsın. Üzgünsündür, bir şeyler yapma gibi bir isteğin yoktur, olumlu düşünemiyorsundur, vaz geçmişsindir belki hayatındaki her şeyden, uzaklara gidip kurtulmak istiyorsundur, belki bazen ölmeyi bile aklının ucundan geçirmişsindir. Fakat bunca düşünce senin kötü bir insan olduğunu göstermez. Senin çaresiz olduğunun göstergesidir. Her çaresiz kalan insan az çok bunu düşünür. Ama o an için yapabileceği bir şey yoktur. "Zaman her şeyin ilacıdır." sözü belki de bu yüzden vardır. O anki çaresizliği zamana bırakarak mücadele etmek için. Belki kısa süreli bir mücadele, belki de uzun süreli. Ama her ne olursa olsun hiçbir acının kalıcı olmadığı gibi, hiçbir çaresizlik de kalıcı değildir.
Sahi neydi sevgi?
Birine seni seviyorum demek mi, yoksa birini son nefesine kadar sevmek mi? Bana göre birini son nefesine kadar sevmek. Elini tutamadan, boynuna sarılamadan, kokusunu içine çekemeden, en çılgın kahkahalarına ortak olamadan sadece uzaktan sevmek. Sana ne yaşatmış olursa olsun "Canı sağ olsun." diyebilmek. Tüm yaşanmışlıklara rağmen odanda ondan kalan eşyaları veya galerinin bir köşesinde resimlerini saklayabilmek. Her şey bitmesine rağmen hâlâ ilk gün ki gibi sevebilmek, hergün ona hasret yaşayabilmek, canın acımasına rağmen o sevgiyi yüreğinde taşıyabilmek. Sevgi bu işte. Birini sana seni seviyorum derken sevmek değil, birini sana seni seviyorum demezken sevebilmek. Onu yüreğinde hissedebilmek, onu yüreğinde taşıyabilmek. Yüreğinizde taşıyabileceğiniz kişileri sevmeniz dileğiyle...
Çünkü bizlerin elinden sahip olduğumuz mutluluğu alıp çaresiz bir şekilde ortada bırakabiliyor. Mesela; tüm sevdiklerinizin yanınızda olduğunu düşünün. Çok mutlusunuz, tek bir gülüşünüz bütün her şeye meydan okuyor. Sonra bir anda bir şeyler oluyor ve daha az önce güldüğünüz yer yasa bürünüyor. Oysa çok mutluydunuz az önce fakat şimdi içinizden konuşmak bile gelmiyor belki. İşte hayat da tam böyle nerede mutlu bir insan varsa gelip onun elinden mutluluğunu alır ve çaresizce ortada bırakır. Öyle çaresiz bir duruma düşersin ki; nerede ne yapacağını bilemezsin. Nereden bakarsan bak işin içinden çıkamazsın. Üzgünsündür, bir şeyler yapma gibi bir isteğin yoktur, olumlu düşünemiyorsundur, vaz geçmişsindir belki hayatındaki her şeyden, uzaklara gidip kurtulmak istiyorsundur, belki bazen ölmeyi bile aklının ucundan geçirmişsindir. Fakat bunca düşünce senin kötü bir insan olduğunu göstermez. Senin çaresiz olduğunun göstergesidir. Her çaresiz kalan insan az çok bunu düşünür. Ama o an için yapabileceği bir şey yoktur. "Zaman her şeyin ilacıdır." sözü belki de bu yüzden vardır. O anki çaresizliği zamana bırakarak mücadele etmek için. Belki kısa süreli bir mücadele, belki de uzun süreli. Ama her ne olursa olsun hiçbir acının kalıcı olmadığı gibi, hiçbir çaresizlik de kalıcı değildir.
Sahi neydi sevgi?
Birine seni seviyorum demek mi, yoksa birini son nefesine kadar sevmek mi? Bana göre birini son nefesine kadar sevmek. Elini tutamadan, boynuna sarılamadan, kokusunu içine çekemeden, en çılgın kahkahalarına ortak olamadan sadece uzaktan sevmek. Sana ne yaşatmış olursa olsun "Canı sağ olsun." diyebilmek. Tüm yaşanmışlıklara rağmen odanda ondan kalan eşyaları veya galerinin bir köşesinde resimlerini saklayabilmek. Her şey bitmesine rağmen hâlâ ilk gün ki gibi sevebilmek, hergün ona hasret yaşayabilmek, canın acımasına rağmen o sevgiyi yüreğinde taşıyabilmek. Sevgi bu işte. Birini sana seni seviyorum derken sevmek değil, birini sana seni seviyorum demezken sevebilmek. Onu yüreğinde hissedebilmek, onu yüreğinde taşıyabilmek. Yüreğinizde taşıyabileceğiniz kişileri sevmeniz dileğiyle...