Kadrolaşma bu ülkenin en müzmin sorunlarından biri ..
Bir alışkanlık..
Hatta neredeyse bir gelenek..
İktidarın ulufesi..
Muhalefetin can sıkıntısı..
5 yılda bir çıkan gürültünün ana teması
Genel iktidar uzun süredir değişmiyor..
Orada süreç artık sıradan ve standart..
Parti ile ilişkin yoksa bir kamu kurumuna girmenin imkanı yok..
Sicilinde isyan olmamalı..
Elde kalıyor belediyeler..
Değişimler hem sirkülasyona hem de polemiklere neden oluyor ..
Her ne kadar rozetler çıksa da yakadan, belediyeleri siyasi kadrolar yönetiyor.
Genel iktidarın hışmına uğrayanların tek. Ümit kapısı da yerel iktidarlar oluyor.
Ne hikmetse; tam da bu süreçte yani geçiş döneminde ekmeğin kıymeti anlaşılıyor.
Herkeste bir korku.. bir tedirginlik..
O şövalyelerden eser yok..
Sosyal medyada gürleyen hatta yağan siyasi güruh mazbut bir işçi sınıfına dönüşüyor..
İktidarken kendinden emin tavırlar, kibir ve despotizm, muhalefet olunca yerini bir anda mütevaziliğe, demokrasiye ve adalete bırakıyor.
Bu yıllardır böyle.
Hem de parti ayrımı gözetmeksizin…
Uzun lafın kısası;
Elbette kimsenin ekmeği ile oynanmamalı..
Kutsaldır ekmek…
Lakin bir kurumda çalıştığın unutarak işçi yada memur olmak yerine payanda olmak, sosyal medyada siyasi propagandanın dibine vurmak, zamanında kendi gibi düşünmeyenlerin üstünde demokrasinin kılıcına dönüşmek ekmeğine sahip çıkmak değildir.
Bilakis kendi ekmeğinle oynamaktır.
Evladına eşine hatta davana ihanettir.
O yüzden rahmetli Cem Karaca’nın efsane parçasını güne bir not olarak koymak doğru olacak.
“işçisin sen işçi kal..”
YOKSA SİYASETLE GELEN SİYASETLE GİDER..
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.