Hayallerimizin anahtarı bizlerde…
Bazen başlamak yetiyor her şey için.
Bir hedef koymak, koyduğun hedefe doğru hızlı yavaş, nasıl olabiliyorsa ilerlemek. Kimi zaman durmak, hatta durdurulmak. Ama hep yeniden, kaldığın yerden başlayabilmek.
Ne geliyorsa başımıza hedefsizlikten geliyor. Hayalsizlikten.
Kuru kuru yaşanmış günlerin akşamında konunca yastığa başlar, yine geç kaldığını, isteyip te yapmadıklarını, bildiği halde söylemediklerini ve düşündüğü halde hayata geçirmediklerini hatırlar. Hangi kuytu köşeye girerse girsin fikirler, mutlaka bir yerden gelen, bir ses, bir ışık, bir renkle yine karşımıza çıkıverirler.
Bir çemberinde içinde dönüp duran varlığımız, siyasi, ekonomik, sosyal çalkantılarla uğraşmaktan kendine zaman ayırabiliyor mu?
Vakit nakittir deyip, değerini biliyor mu?
Har vurup harman savurduğu zamanların kıymetini karşısına çıkan hangi olayla anlayabilecek?
İnsanoğlu yaşarken bilemediği değerlerin, kuramadığı hayallerin, gerçekleştiremediği isteklerin yangınıyla nereye kadar gidecek?
Yangın yerine dönen bedenler, savaş alanı gibi zihinler bizi hangi oyunun parçası yapıyor? Ve biz hayatın aslında bir oyundan ibare olduğu sanrısını yaşamın neresine monte ediyoruz?
Var mıyız, yok muyuz diye sorsak
Dün var olup ta bugün olmayanlar adına ne diyebiliriz ki?
Her var olacağını zannedip, bir gün mutlaka sonsuzluk bulutuna uçanlar hep o gitmeyecek sandıklarımız değil mi?
Peki, mezarlıklar neden hep hiçbir yere gitmeyeceğini zannedenlerle dolu?
Ve biz bunu hemen her gün görüyor, biliyor ve bu gerçekle yaşıyorken, ne oluyor da, nasıl oluyor da yokmuş gibi davranabiliyoruz?
Kendimden başlayarak itiraz edeyim olanlara.
Koyduğum kuralları, kurduğum hayalleri, belirlediğim hedefleri ne zaman gerçekleştirmeyi bekliyorum?
Neyi bekliyorum?
Neden duruyorum?
İçimde haydi haydi diyen yüzlerce ses, beyin duvarlarımı aşındırırken, neden onlara kulaklarımı tıkıyor, görmezden, duymazdan geliyorum?
Yok, olan ne
Ya da eksik olan?
Hayal desen çok
Hedef desen onlarca
Fırsat desen istemeyeceğin kadar
Peki ya istek
Sorun orada mı?
Bilmiyor muyum gece uyuyup sabah uyanınca gözlerimi açar açmaz eskiye uyanacağımı?
Bilmiyor muyum göz açıp gidene kadar akıp gidenin sadece ve sadece zaman olduğunu?
Ben yapmazsam, ben söylemezsem, ben kurmazsam, ben istemezsem, ben anlatmazsam, kimsenin benim hayallerimi beynimden ya da gözlerimden okuyamayacağını bilmiyor muyum?
Biliyorum
O halde neyin yavaşındayım hala?
Niçin bekliyorum?
Sahip olduklarımın, olmayı istediklerimin, hayallerimin önündeki asıl engelin yine ben olduğunu ne zaman göreceğim.
Kendi kendime tuttuğum zincirlerimi ne zaman bırakıp özgürleşeceğim?
Özgürleşince olacakların hayali ve heyecanıyla yeni bir güne, hayata belki bambaşka dünyaya sahip olmanın anahtarı yine bendeyken, niye o anahtarı çevirmiyorum?
Neyi bekliyorum?
Niye bekliyorum?
İçimdeki çocuğu yeniden susturmamak, küstürmemek ve onun mutluluğuyla yeniden milyonlarca kez gülümseyip kahkahalar atmak varken kimi bekliyorum?
Kendimi mi?
Zihnimin içindeki kara bulutların dağılıp güneşin açmasını mı?
Bedenimdeki tükenmişliğin kalkıp zindeliğin gelmesi mi? Yoksa aklımı zorlayan soruların altından kalkıp bir an önce koşarak gitmeyi mi?
Haydi
Anahtar da benim
Kapı da
Dünya o kapının adında?
Öyleyse kendi önüne koyduğun kilitli kapıları
Artık açsana…
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.