ÖLMEDİK, ÖLMEYECEĞİZ!

Bir çocuğun acısını bile kaldıramazken bir yürek, ülkemde her gün yüzlerce yürek yanıyor.

Onlarca masumun bırak canının yanmasını, kanı bile yerde kalıyor.

Kanıksadığımız ölümlerin ardı arkası kesilmiyor ama bizdeki analar, bacılar yüreği yanan insanlar ölüp ölüp diriliyor.

** 

Ölüp ölüp dirilmek bizim doğamızda var.

Öyle ki hayat sanki savaş alanı

Her gün bir yerde gürültü patırtı.

Bitmeyen endişe, korku, acı.

Neyleyim bizim topraklar tamamen sıra dışı

 **

Sadece her patlamayla yangı yeri olmuyor benim ülkem

Her sabah uyanmakla başlıyor benim endişem

Bugün kaç kadın öldü, tecavüze uğradı derken

Bir bakmışsın her gün bir diğerinden erken

Ölüme koşmuş yine bedeni gencecikken

Daha yaşayacak onlarca günü, ayı, yılı varken

Sebepsiz yere solmuş yüreği toprağın altındayken

 **

Dünya yanıyor, yakılıyor, yıkılıyor

Kimileri bunlardan bihaber yaşıyor

Talihsizler Ege’nin sularında

Kurtulmak isteyen aslında ölüme yürüyor

 **

Ne ölümün ne acının yaşı yok bu toprakta

Şanssız doğduysan bir kere dönüşün yok alaya

Seçim yapamadan başka bir kafaya

Geçer gidersin buradan öbür dünyaya

** 

İnsan olmak ne zordur bu dünyada

Zenginler sömürürken fakir muhtaç bir lokmaya

O lokmada gözü olanlar ise

Yine fakiri sokar savaşın, kanın, gözyaşının içine

 **

Eğer ilahi adalet varsa eğer

Bu fakirin de yüzü gülecek birgün elbet

Devran dönecek vakit gelecek

Herkes hak ettiğini görecek
Kim kim olur, nasıl  kalır bilinmez

Bunun için  iddiaya da girilmez

Gönül ister ki insan olan kazansın

İnsanlık sınava bile tabi tutulmasın
Ey gönül vazgeç bu kurtarma sevdandan

Tek başına gelemezsin kötülerin hakkından

Sevgiyle saygıyla iyilik güzellikle

Eğitemezsin bunca cahili içindeki kötülükle
Sen sen ol vazgeçme okumak okutmaktan

Ne varsa bilgide var fayda yok başkasından

Öğren yaşın kaç olursa olsun

Gocunma bilmemekten kork öğrenmemekten
Yıl 2016 kafalar 1206

Geçmemiş sanki yıllar bırakmışız hayatı

Gelecekle gelişmeyi birbirine karıştırmış

İnsanla insanlığı birbirine düşürmüşüz, ne acı
Kim bilir belki de budur artık yolun sonu

Ne yaparsak yapalım düzelmez dünyanın yolu

Herkes kendini düşünür bulur belki bir yolunu

Ama unutmamalı mutlak çıkar ortaya oyunu

Yalana dolanıp doğruyu paramparça edenler
Ne kadar ölsek te sevgimizle uyanalım

Dünyaya iyilikle ışıkla sarılalım

Öyle bir parlayalım ki korksun karanlıklar bizden
Vazgeçmeden insandan, insanlıkla yaşayalım…